Gosia to Gosława,  nie Małgorzata. Ukończyła medycynę, ale nie odbędzie praktyki w szpitalu lub klinice. Została skierowana na praktykę do szeptuchy leczącej ziołami i zaklęciami. Gosława żyje w XXI wieku, ale w Polsce nadal rządzą Piastowie, a na co dzień spotkać się można z kultem słowiańskich bożków, bo Mieszko I, jak się okazuje, wcale nie przyjął chrztu. To wszystko nie może zdarzyć się naprawdę, ale w książkach Katarzyny Bereniki Miszczuk z serii „Kwiat paproci” owszem.            

                             Beata Wołowicz-Bukwalt

22 maja we wrocławskiej księgarni Tajne Komplety odbyło się spotkanie z profesorem Przemysławem Czaplińskim, autorem wydanej niedawno przez Wydawnictwo Literacie książki „Poruszona mapa”. Autor jest historykiem literatury i krytykiem literackim, wybitnym znawcą współczesnej prozy polskiej, wykładowcą Uniwersytetu im. Adama Mickiewicza w Poznaniu, laureatem licznych nagród i autorem wielu książek.

„Poruszona mapa” mówi o tym , w jaki sposób współczesna polska literatura opowiada  o różnych częściach Europy i ich mieszkańcach, naszych sąsiadach. Autor analizuje w niej także, co te relacje mówią o nas samych: naszych przekonaniach, lękach, wyobrażeniach na temat innych. Przedmiotem analizy są utwory zróżnicowane gatunkowo: reportaże powieści fantasy, proza podróżnicza. O problemach poruszonych w tej właśnie książce z pasją i znawstwem opowiadał  podczas spotkania profesor Czapliński.

Książkę polecam nie tylko przyszłym studentom polonistyki czy uczniom o zainteresowaniach humanistycznych. Polecam ja każdemu, kto choć trochę interesuje się współczesną polską prozą i często zadaje sobie pytanie, po która pozycję warto sięgnąć.  Książka profesora Czaplińskiego nie tylko pomoże Wam znaleźć odpowiedzi na te pytania, ale także nauczy, jak współczesną literaturę czytać i rozumieć.

                                     Beata Wołowicz-Bukwalt

„Światło którego nie widać” - piękna, wzruszająca i ujmująca powieść, za którą Anthony  Doerr w 2015 roku otrzymał  Nagrodę Pulitzera. Trafiłam na nią przypadkowo. Przyciągnęła  mnie swoją przepiękną okładką w odcieniu szmaragdu oraz błękitu.

Wydarzenia toczą się we Francji oraz w Niemczech na przestrzeni wielu lat. Powieść opowiada o losach niewidomej paryżanki Marie-Lure oraz o niemieckiego żołnierza Wernera Pfeninga. Werner wraz ze swoją siostrą wychował się w sierocińcu. Jest inteligentnym chłopcem, głodnym wiedzy. Razem z  siostrą słuchają nadawanych wieczorami audycji radiowych o fizyce czy astronomii . Ma również talent do naprawiania zepsutych odbiorników radiowych. Dzięki temu zostaje wysłany do elitarnej szkoły Hitlerjugen .Tam po raz  pierwszy styka się z bestialstwem nazistowskich żołnierzy. Po ukończeniu szkoły trafia na front, gdzie nie może sobie poradzić z okrucieństwem wojny.
     Marie–Lure ma ojca, który jest klucznikiem w muzeum w Paryżu. W wieku sześciu lat stopniowo zaczął się jej pogarszać wzrok, aż w końcu stała się niewidoma. Po wkroczeniu nazistów do Paryża ojciec Marie decyduje się na wyjazd do Saint-Malo, malowniczego miasteczka nad Oceanem Atlantyckim. Marie- Lure poznaje miasto, w którym mieszka, za pomocą makiety zrobionej przez jej ojca
Na kartach powieści przewija się wielu bohaterów, jednak to Wernera i Marie- Lure poznajemy najlepiej.

    Autor opowiedział tę historię w  sposób bardzo delikatny i z wielką empatią. Ta książka jeszcze długo będzie do mnie wracać ,a emocje po przeczytaniu, jak i w trakcie lektury, są  niczym fale oceanu. Zdecydowanie jest warta polecenia.

                           Weronika Małachowska

      Możemy powiedzieć, że temat islamu i jego wyznawców nieustannie nam towarzyszy. Jest to kwestia często poruszana zarówno przez starsze jak i  młode osoby. Z tego powodu nikogo nie powinno dziwić, że coraz częściej w bibliotece wybieramy książki o takiej tematyce. Jednym z takich dzieł jest powieść „Arabska żona”.

Autorką jest Tanya Valko, polska pisarka, która tworzy pod pseudonimem. Książka ukazuje życie  muzułmanina i jego rodziny. Do tych właśnie ludzi trafia główna bohaterka, czyli Dorota. Poznaje w szkole średniej Ahmeda, w którym zakochuje się bez pamięci już od pierwszego wejrzenia. Najbliższe otoczenie młodej dziewczyny nie akceptuje jej wybranka i nie ukrywa niechęci do niego i do ich uczucia. Szczególnie źle na ten wybór reaguje matka, ale także przyjaciele i znajomi. Odradzają jej związek z wyznawcą innej religii. Dorota pozostaje jednak wierna swojej miłości. Niespodzianką okazuje się nieplanowana ciąża młodej kobiety tuż przed maturą i ukończeniem szkoły. Mężczyzna, dowiedziawszy się o dziecku, postanowił poślubić Dorotę. Wkrótce zamieszkali razem i stworzyli rodzinę, nie brakowało im także pieniędzy, gdyż Ahmed bardzo dobrze zarabiał i zapewniał żonie i córce wszystko, co najlepsze oraz najdroższe. Niedługo po tym, jak ułożyli swoje życie w Polsce, zapadła decyzja, aby odwiedzić rodzinę muzułmanina. Pragnął, aby Dorota poznała jego matkę, siostry i ich kulturę. Udali się w podróż do ojczyzny mężczyzny. Dla niej była to ogromna zmiana, mimo wielu przeczytanych książek nie wiedziała, że mentalność wyznawców islamu aż tak różni się od tej, którą reprezentowała ona. Na miejscu została wraz z córką przyjęta raczej w sposób przyjacielski. Jednak jej odczucia szybko uległy zmianie. W domu kazano jej ciężko pracować, a sam Ahmed wyjeżdżał  przed świtem i wracał dopiero późnym wieczorem. Powoli przestawali ze sobą rozmawiać,   mąż coraz bardziej oddalał się od niej. Niedługo później kobieta została ofiarą przemocy, a także świadkiem gwałtu  na siostrze  męża. Zabroniono jej wrócić do Polski. Z roku na rok w nowym kraju przeżywała coraz większy koszmar.

                                                 Klaudia Sebzda

Będąc w bibliotece i wybierając ciekawą lekturę, nie wszyscy z nas sięgają po thriller czy też horror. Większość z nas wybiera po prostu książkę swojego ulubionego autora lub taką, którą polecił mu znajomy. Jednak czasem każdy chce spróbować czegoś innego i zupełnie nowego. Nie dziwi, że większość z nas wybiera amerykańskich pisarzy. Wśród takich jest także Tess Gerritsen.

Utwór „Sobowtór” opiera się na zagadce, która dotyczy tajemniczej i nikomu nieznanej, młodej kobiety. Maura, wracając z Francji, zamierza powrócić do swojej codzienności, ale przed jej domem czekają już na nią policja, karetka i detektywi. Tak rozpoczyna się jej koszmar, który nie pozwala po nocach spać i nie daje chwili spokoju. Zwłoki zastrzelonej, bliźniaczo do niej podobnej kobiety, nie są dla bohaterki czymś normalnym. To wydarzenie sprawia, że sama postanawia rozwiązać zagadkę i dowiedzieć się prawdy. Pełna nadziei kobieta pragnie odkryć tajemnicę, aby lepiej poznać siebie i dowiedzieć się, kim tak naprawdę jest. Jednak tak banalne z pozoru zadanie okazuje się najtrudniejszym wyzwaniem w życiu doktor Maury Isles. Śledztwo w sprawie zamordowanej przysparza coraz więcej kłopotów i zmartwień. Dochodzenie zatacza coraz szersze kręgi, ujawniając cały łańcuch planowanych z premedytacją zbrodni, których ofiarami padają kobiety. 
W powieści występuje wiele wątków, oprócz straszliwego  zabójstwa mamy także romantyczne uczucie. Tess Gerritsen pozwala nam wcielić się w rolę bohaterów. Książka ta sprawia, że czujemy, jakbyśmy to my byli w miejscu toczącej się akcji i brali w niej udział. 
Mimo iż jest to thriller, książka ta porusza wiele ważnych i codziennych problemów. Uczy wielu przydatnych w życiu prawd oraz umiejętności, a także skłania nas do refleksji i przemyśleń nad otaczającym nas światem.

Na długie zimowe wieczory, podczas ferii, polecam wam książkę ,,Nie zmusicie mnie do nienawiści" autorstwa Antoine'a Leiris. Opowiada ona historię trzydziestoczteroletniego dziennikarza, który 13 listopada 2015 roku podczas zamachu w klubie Bataclan, w jedenastej dzielnicy Paryża, stracił swoją żonę, Hélene Muyal-Leiris i został sam z dwuletnim synkiem. Opisuje kolejne dni horroru przeżywanego przez przygniecionego stratą Antoine'a. Jest jego głosem, głosem człowieka, którego życie zmieniły przerażenie, a potem smutek i pustka po stracie ukochanej osoby. Jego jedyną bronią pozostały wtedy słowa. Warto tę książkę przeczytać, ponieważ daje nam ona możliwość zrozumienia straty oraz wartości ludzkiego życia. Jest świadectwem smutku, przemijania, ulotności, śmierci, ale również bezradności. Pokazuje, jak człowiek może umrzeć, pozostając fizycznie żywym. Pokazuje Strach Antoine'a przed utratą miłości, przed zapomnieniem, przeminięciem rozpaczy i smutku, strach przed porażką, brakiem wyboru, bo czy w momencie, w którym jest się jedyną osobą dla syna, można nie podołać? Czy ma się wybór? Jest pozycją nietypową, przygnębiającą i dogłębnie smutną, wyciskającą łzy z oczu każdego. Pokazuje też namiastkę tego, co po takiej tragedii przechodzić musi dziecko. Obrazuje jego rozpacz, wyczekiwanie, zmiany w zachowaniu, bo przecież dwulatek nie jest w stanie zrozumieć, z jakiego powodu jego ukochana mamusia nagle znika. Dlaczego jeszcze wczoraj puszczała mu kołysanki na dobranoc i czytała książeczki, a dzisiaj leży zakopana, głęboko pod ziemią, z kilkunastoma ziejącymi z piersi otworami? Z drugiej strony jednak jest to świadectwo pięknej, prawdziwej miłości. List zawarty książce, noszący ten sam tytuł, daje nadzieję, podnosi na duchu, przepełniony jest miłością i tęsknotą. Nie ma w nim miejsca na nienawiść i złość, które byłyby zrozumiałe w związku z taką tragedią. Polecam ją, ponieważ jest niezwykle aktualnym i wymownym głosem w sprawie niekończącej się machiny nienawiści, która ogarnęła świat. Tak jak list, noszący ten sam tytuł, skierowany do terrorystów i opublikowany kilka dni po zamachu, pokazuje nam, że życie musi toczyć się dalej. Podkreśla fakt, że kule i przemoc to tylko dekoracje do naprawdę rozgrywającej się sceny, którą jest śmierć ukochanej osoby. Równie dobrze mógłby być to guz złośliwy lub pijany kierowca, który nie zdążył wyhamować na pokrytej lodem, śliskiej nawierzchni. Mówi o tym, by wybaczyć, zamiast odpowiadać nienawiścią na nienawiść, wznieść się ponad złość i ignorancję, która kierowały oprawcami tylu niewinnych ludzi, i zastąpić je... miłością.

Ola Wójcik

"...wszystko na zawsze naznaczone jest tym, czym było niegdyś..." Jeanette Winterson Przepaść czasu

"Przepaść czasu" Jeanette Winterson jest powieściową wersją "Zimowej opowieści" Wiliama Szekspira przygotowaną w ramach literackiego projektu poświęconego genialnemu dramaturgowi. W pierwszym rozdziale wybitna współczesna pisarka przypomina fabułę dramatu Szekspira, a w kolejnych opowiada tę historię jeszcze raz, tym razem umieszczając ją we współczesnych realiach. Brak w jej książce królów, książąt i pasterzy, ale emocje i namiętności miotające bohaterami - mimo upływu stuleci - pozostają wciąż te same. Autorka pozostaje wierna fabule dramatu, ale kreuje ją z udziałem bankiera, projektanta gier komputerowych i piosenkarki, którym przyszło żyć w XXI wieku, w okresie kryzysu finansowego. Winterson, snując opowieść o zazdrości, braku pokory, miłości i wybaczeniu, pokazuje uniwersalność problemów poruszanych przez Szekspira i udowadnia, iż mimo upływu kilku stuleci prawdy o naturze ludzkiej odkryte przez wybitnego Anglika nadal są aktualne. Tę obserwację potwierdza jeden z ostatnich fragmentów tej porywającej książki: "Świat trwa, niezależnie od radości i rozpaczy, od szczęścia jednej kobiety czy straty jednego mężczyzny. I nie możemy poznać cudzego życia. I nie możemy poznać własnego życia, tylko szczegóły, którym jesteśmy w stanie podołać. A to, co nas na zawsze zmienia, dzieje się, choć nie wiemy, że się stanie. A chwila wyglądająca jak inne jest ta, w której pękają albo zrastają się serca. A czas, biegnący tak wytrwale i pewnie, poza zegarami pędzi jak szalony. Potrzeba tak niewiele czasu, żeby zmienić całe życie, i potrzeba całego życia, żeby zrozumieć te zmianę".

Beata Wołowicz-Bukwalt

Magdalena Grzebałkowska jest tegoroczną finalistką  Nagrody Literackiej Nike i laureatką Nike czytelników. Z wykształcenia historyk, z zawodu dziennikarka. Jej książka „1945. Wojna i pokój” pokazuje, że historia nie musi być nudnym  rejestrem trudnych do zapamiętania dat i  zawiłych wydarzeń, ale pasjonującą, budzącą zdumienie i przerażenie, opowieścią o ludzkich losach wplątanych przypadkowo w  tragiczne dzieje XX wieku. Mimo że autorka umieszcza na końcu spis najważniejszych wydarzeń roku 1945 roku, a każdy rozdział, którego tytuł  to zarazem nazwa miesiąca, poprzedza zbiorem informacji zaczerpniętych  z ówczesnych gazet, historia stanowi  jedynie tło dla jej opowieści. Najważniejsi są bowiem dla niej ludzie. Z uporem podąża ich śladem przez całą Polskę, z uwagą wysłuchuje ich wspomnień, z empatią pochyla się nad ich dramatami.

W ten sposób poznajemy historię niemieckiej rodziny uciekającej zimą 1945 roku z dawnych Prus Wschodnich oraz tragedię kobiety, która podczas ewakuacji z tonącego Gustloffa  straciła dziecko, wreszcie dowiadujemy się o potwornościach obozu pracy  w Łambinowicach. Reporterka ukazuje też dzieje  domu dla żydowskich sierot w Otwocku oraz obraz powojennego życia na gruzach zniszczonej w powstaniu Warszawy. Szczególnie polecam rozdział pt. „Trzydzieści dni Bolesława Pierwszego”, w którym autorka przybliżyła postać Boleslawa Drobnera, pierwszego prezydenta powojennego Wrocławia oraz opowiedziała o zniszczeniu naszego miasta.

Czytając książkę Grzebałkowskiej, zupełnie inaczej spojrzycie na historię i na pewno wzbogacicie  swoją wiedzę historyczną.

        Ale pamiętajcie, że to nie jedyna książka tej autorki. Wielbicielom jej talentu polecam także  wdany dwa lata temu reportaż „Beksińscy. Portret podwójny” oraz książkę „Ksiądz Paradoks”. Pierwsza jest fascynującą  opowieścią o wybitnym współczesnym malarzu, Zdzisławie Beksińskim oraz jego synu, znanym dziennikarzu muzycznym i tłumaczu, Tomaszu. Warto po tę książkę sięgnąć choćby ze względu na poświęcony Beksińskim  znakomity film pt. „Ostatnia rodzina”, który nie tak dawno wszedł na ekrany  kin.

„Ksiądz Paradoks” natomiast to barwna,  biografia  znanego poety, księdza Jana Twardowskiego.

Sięgnijcie po książki Magdaleny Grzebałkowskiej, obojętnie w jakiej kolejności. To naprawdę mistrzyni reportażu!